پرم از سايه برگي در آب

ابري نيست
بادي نيست
مي نشينم لب حوض
گردش ماهي ها، روشني، من، گل، آب
پاكي خوشه زيست

مادرم ريحان مي چيند
نان و ريحان و پنير، آسماني بي ابر، اطلسي هايي تر
رستگاري نزديك : لاي گل هاي حياط
! نور در كاسه مس، چه نوازش ها مي ريزد
نردبان از سر ديوار بلند، صبح را روي زمين مي آرد
پشت لبخندي پنهان هر چيز
روزني دارد ديوار زمان، كه از آن، چهره من پيداست
چيزهايي هست، كه نمي دانم
مي دانم، سبزه اي را بكنم خواهم مرد
مي روم بالا تااوج، من پر از بال و پرم
راه مي بينم در ظلمت، من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دارو درخت

پرم از راه، ازپل، از رود، از موج
پرم از سايه برگي در آب
چه درونم تنهاست